Volg je dromen

Zoals zoveel kinderen kreeg ik in groep 8 mijn schooladvies. Al mijn vriendinnen kregen VWO of atheneum geadviseerd, maar ik? Ik kreeg basis met leerwegondersteuning. Volgens de leerkrachten had ik moeite met leren en bovendien: ik had dyslexie.

Misschien lezen oud-collega’s of bekenden deze blog nu en denken: Huh? Dat heeft ze nooit verteld. En dat klopt. Het is mijn grootste onzekerheid geweest. Op de dag dat ik dat advies kreeg, dacht ik maar één ding: wacht maar af, ik ga laten zien dat ik het wél kan.

In het begin vertelde ik nog tijdens sollicitaties eerlijk dat ik dyslexie had. Maar telkens werd ik afgewezen. “Dan kun je toch geen HR doen?” “Hoe ga je dan een e-mail schrijven of een personeelsgids lezen?”
Alsof dyslexie betekent dat je nergens toe in staat bent. Mensen met dyslexie zijn juist vaak enorm creatief. Ja, soms twijfel ik over een d of een t, of lees ik per ongeluk over een woord heen. Maar ik ben zoveel meer dan mijn spelling.

Met doorzettingsvermogen vooruit

Mijn schooladvies betekende ook dat ik niet naar de middelbare school kon die ik zo graag wilde. Dichtbij huis en al mijn vriendinnen gingen daarheen. Ik weet het nog als de dag van gisteren: ik liep woedend, schreeuwend en in tranen het lokaal uit, recht naar huis, mijn kamer in. Urenlang heb ik gehuild. Het voelde als een nachtmerrie.

Gelukkig staan mijn ouders altijd achter me. We zijn samen een lange wandeling gaan maken. Ze schreven een uitgebreide brief naar de middelbare school van mijn keuze. En jawel: ik werd toegelaten op het VMBO-kader. Wat was ik blij!

Achteraf denk ik dat mijn bewijsdrang daar is begonnen. Ik leerde visualiseren. Mijn moeder zegt altijd:

“Je zegt niet: ik wil mijn diploma halen. Je visualiseert al dat je daar staat, op het podium, met je diploma in je hand. Tot in de details: welk jurkje je aanhebt, wat ze tegen je zeggen, hoe je je voelt.”

De kracht van visualiseren

Vanaf dat moment begon ik mijn hele leven te dromen, te visualiseren en te praten tegen het universum. Sommige mensen vinden me daarom nog steeds een beetje een ‘gekkie’ en dat blijf ik lekker ook. Soms sta ik op de bar te dansen, maar ik kan ook in stilte mediteren, kaartjes trekken, of me verwonderen over een mooie synchroniciteit.

Op een gegeven moment had ik alles wat ik ooit had gevisualiseerd:

• Een koophuis

• Een HBO-diploma in HRM

• Een fulltime baan als HR Business Partner bij een grote organisatie

• Gezonde en leuke vrienden en familie

• Een goed salaris

• Een auto van de zaak

• Vakanties wanneer ik maar wilde

En toch... voelde ik onrust in mijn lijf. Soms begon ik plots te huilen in de supermarkt, bij een aflevering van B&B Vol Liefde, of gewoon als ik alleen thuis kwam.

Ik ging af en toe naar een vrouw en zij doet holistische sessies. De eerste die écht bij me paste, maar ondanks de sessies bleef mijn hoofd overuren draaien: “Moet ik dan ontslag nemen? Waar ga ik dan werken? Wil ik nog wel in HR blijven? En wat als ik straks geen auto meer heb?”

De tranen op de vluchtstrook

Tot het moment dat ik voor de zoveelste keer strandde op de vluchtstrook, met een kapotte elektrische auto. De ANWB moest me wegslepen. Ik barstte in tranen uit in de wegsleepwagen. De chauffeur een ontzettend aardige man met een plat Haags accent haalde een bakkie koffie voor me. Ondanks dat mijn mascara op mijn kin zat, kreeg ik nog sjans ook. Gelukkig riep hij tegen de mannen: “Laat haar met rust, man.”

Maar goed de auto ging dus niet meer aan. Gedoe met de leasemaatschappij, geen vervangende auto. Toen ik eindelijk een nieuwe kreeg, was ik mijn rijbewijs kwijt. Weer huilen. Inmiddels was het kwart over twaalf ’s nachts. Ik belde mijn ouders. Mijn vader kwam me ophalen. In de auto zag hij hoe verdrietig ik was. Thuis gaf hij me een lange knuffel. Zijn blik viel op mijn dagboek, de kaarten op tafel, en mijn visionboard in de woonkamer.

Daar stond het:
VOLG JE DROMEN. IK CREEËR MIJN EIGEN LEVEN.

Dat was hét moment. Ik nam die week ontslag. Zonder nieuwe baan. Spannend? Ja. Maar ik dacht: fuck it. Werk is er altijd.

Ik stopte met kickboksen na 10 jaar en schreef me in voor Hyrox. Ik verbrak contact met mensen die me geen energie meer gaven. En ik sprong na werk gewoon in zee zelfs als het regende, omdat het goed voelde.

Wat leuke weetjes over mij:

• Mijn ontbijt? Een stuk chocolade met cappuccino.

• Ontspannen doe ik met nagels lakken of uiteraard: B&B Vol Liefde.

• Zelfs bij 38 graden lig ik onder een dekentje op de bank. Iedereen verklaart me voor gek.

• Als ik mijn hoofd leeg wil maken, zing ik keihard mee met muziek. En ja, dat is héél vals.

Volg je dromen. Visualiseer. Neem risico’s. Vertrouw.

Je hoeft het niet allemaal te weten. Je hoeft alleen te voelen wat klopt. De rest volgt vanzelf. Zeg JA tegen jezelf, neem die stap ook al is het spannend. Jij kan het ook!